wolf's wereld

Rond deze tijd viert men in Cuba een feestje. Bescheiden neem ik aan, want veel reden tot feesten heeft men daar geloof ik niet. Armoe troef begrijp ik van vrienden die er waren. De foto’s waren schitterend, de afgebladderde deuren en het wasgoed dat over de steegjes hing te drogen, de oude Caddilac’s en de muziek die Ry Cooder er her-ontdekte. Alles was precies zoals we dat kennen. Maar het is ook een van de prachtigste eilanden in de Caraïben dat door een paar goedwillende idealisten grondig naar de verdoemenis is geholpen. De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen.

Aanleiding voor de festiviteiten vormt de 50ste verjaardag van de communistische revolutie. Ik sta er een beetje dubbel in moet ik bekennen. Met het Marxisme en het communisme was ik na mijn onwetende tienerjaren al klaar. Iemand vroeg mij ooit wat ik dacht dat communisme betekent, mijn antwoord was simpel: Geven wat je kunt geven en nemen wat je nodig hebt. Wat ik toen nog niet wist is dat de communisten onderschat hebben wat de aard van het beest is. Er zijn altijd gewetenloze hufters die misbruik maken van de goedheid van anderen, en elk mens is potentieel corrupt, zo werd mij al vroeg duidelijk. Macht, geld of lust corrumperen zelfs de grootste idealist.
Voor mij was één revolutionair volstrekt onaantastbaar, hij was ongevoelig voor die aardse verleidingen, in tegenstelling tot zijn compadre Fidel. Ik wist niet waar ik zijn icoon kon bemachtigen, geen geld en geen idee, dus tekende ik zijn portret maar zelf, meer dan levensgroot. Geen enkele held of popidool kon mij boeien, maar dat archetype van idealisme had ik boven mijn bed hangen...

Ernesto Che Guevara.

El Comandante, de Dokter. De onverzettelijke idealist. Na de coupe in de Barrio`s trok hij opnieuw ten strijde voor zijn ideaal, een revolutionair kan immers niet anders. Hij personificieerde voor mij de voortdurende strijd voor een betere wereld en de worsteling om het kwaad de wereld uit te helpen. Jarenlang heb ik daar last van gehad. Nog steeds ben ik een vermomde idealist, hardnekkig blijf ik geloof houden in het goede van de mens, vaak tegen beter weten in. En ik mag dan wel een geharde cynicus geworden zijn, het portret van Che herinnert mij nog steeds elke keer weer aan het jochie in mij dat droomde van een betere wereld.

Wellicht is dat ook wat er werkelijk te vieren valt, het idealisme. Hoe hard en cynisch we ook geworden zijn, diep in ons hart woont een idealist die we niet mogen vergeten. En daar kunnen we wel van harte een feestje voor bouwen.

Op 12 december plaatste Bibi Veth op haar site haarnetwerk een artikel uit de Volkskrant dat mij nu al een poosje vreselijk dwars zit. Het is getiteld “Seks moet weer van vrouwen worden”. Wat een stupide, machismo stelling! Seks is van niemand, het kan niet van iemand zijn, want het is iets dat bedreven wordt, door geliefden.
Waar de schrijfster zich blijkbaar erg aan stoort is dat zij geen grip heeft op haar eigen seksualiteit, dat de commercie op elke hoek van de straat met haar vrouwelijkheid aan de haal gaat. Zonder het met zoveel woorden te zeggen geeft zij de mannelijke helft van de bevolking daarvan de schuld. Die commerciële jongens, dat zijn immers mannen? Ze exploiteren nog steeds de vrouw voor het verkopen van hun product. En ondertussen groeien er 14-jarigen op die hun seksualiteit weggeven voor een Breezer…

Bibi blaft samen met de schrijfster van het geplaatste artikel omhoog naar de verkeerde boom. De bronnen waaruit de auteur citeert vullen 40 jaar na dato een obscuur zaaltje aan de gracht en keuvelen over ‘vroeger’. Dat het in de Volkskrant staat wil nog niet zeggen dat het waar is, Bibi! Ooit voerden deze vrouwen een lovenswaardige strijd voor een eigen plek voor de matriarchie in de samenleving. De woorden die Bibi citeert klinken vooral naar rimpels en vetrolletjes. Niet dat het lichamelijke verval maatgevend is voor de strekking van hun uitspraken, in tegendeel. De leeftijd heeft hen blijkbaar milder gemaakt. Ik heb echter ook de indruk dat het de uitgebluste feministes in kwestie worst zal zijn hoe het de wereld verder vergaat. Toen ik als opgroeiend ventje van 16 hun pamfletten las geloofde ik er al weinig van. Nu leunen de dames achterover in de overtuiging van hun gelijk en ik als welwillende macho sta aan de kant met niets als verwijten aan mijn hoofd. De worsteling van de nazaten van de 1e golf feministes is inmiddels een achterhoedegevecht. Die 14-jarige ‘dames’ weten zich nu te gedragen als een macho zwijn. Jullie hebben gewonnen!

Laat ik eens citaatsgewijs door het gedachtegoed van Bibi en haar bronnen heenlopen.

Anderzijds is er de commerciële fantasie over sexy vrouwen met strakgetrokken lichamen, grote borsten en zonder schaamhaar, die zich gewillig schikken naar de wensen van de man. De vrouw is in de moderne pornografie verworden tot inwisselbaar, plastic lustobject. Ook in reclames, clips en op bushokjes overheersen deze beelden.

Wie laat dat lichaam strak trekken, wie laat haar borsten vergroten en wie scheert haar schaamhaar af? Wie gaat voor de lens van een fotograaf of een cameraman staan en eindigt op een pornosite, in een stupide clip van een kansloze rapper op MTV of op een billboard in het bushokje om de hoek? Je kunt toch ‘NEE’ zeggen?
De crux is hier het woordje ‘gewillig’. Dat suggereert een keuze. Waar de dames zich vooral boos over lijken te maken zijn die andere vrouwen die zich ‘gewillig’ schikken naar de wensen van de man. Zij zijn niet boos op mannen, zoals de bronnen waaruit zij zo graag citeren dat ooit waren, maar op hun domme seksegenoten die suggereren dat hen geen keuze open staat en dat hen niets rest als zich schikken in de afkeurenswaardige lust van die zo verfoeide mannen.

‘De huidige moraal moet ontmaskerd worden. Leer jongeren de door geld gedreven motieven achter de seks-, muziek- en mode-industrie begrijpen. Maak ze wijs. We durven massaal naar porno te kijken, maar zijn te bang om met jongeren open over relaties en seksualiteit te praten.’

Inderdaad, leer jongeren dat begrijpen. Dat dit soort troep niet gaat over seksualiteit, maar over geld verdienen. Door die kinderen uit te leggen hoe ongegeneerd en gewetenloos wij mensen kunnen zijn in de jacht naar gewin. Door met ze te praten over wat het hebben van een relatie voor een mens betekend en wat seksualiteit voor functie heeft als het gaat over een relatie. Dat stout en sexy niet gaat over zelfbewustzijn, maar over geld. Heleen en Marlies doen niemand een plezier.

In pornoland overheerst ook grotendeels de mannelijke blik, zegt Hilkens.
‘Op internet is het zoeken met een lantaarntje naar vrouwvriendelijke porno. Seks is zelden aan liefde en intimiteit gekoppeld. Laten we de ideeën over seks, die ingegeven zijn door de commercie, niet langer meer omarmen. Jongeren moeten uit dat keurslijf bevrijd worden. We moeten zorgen dat seks weer van ons wordt.’

Ook Hilkins maakt een hardnekkige denkfout, vrouwvriendelijke porno is een contradictio in terminus, het bestaat niet, porno is voor mannen. Mannen zijn uit de aard van de evolutie (kijken over de vlakte op zoek naar prooi en staren in het kampvuur) visuele wezens, in tegenstelling tot vrouwen die destijds geleerd hebben te lullen als Brugman (de hele dag in een grot zitten maakt je depressief, dus je moet je frustraties van je af praten om de lieve vrede in de grot te bewaren).Verdorie, nou maak ik mij aan dezelfde onzin schuldig als Bibi cs. En ik had mij nog wel zo voor genomen dat niet te doen…

Jongeren uit dat keurslijf bevrijden? Laten we om te beginnen die kinderen daar niet in hijsen! Want het is geen keurslijf. Iedereen heeft een keuze, dat is de belangrijkste erfenis van die jaren. Toen is het de meiden glashelder uitgelegd, en in ons enthousiasme hebben we de jochies vergeten. Ach…

Het laatste zinnetje illustreert dat de woorden van Hilkens fout geciteerd worden. Die zegt namelijk dat zij vindt dat ‘seks weer van ons moet worden’. Van ons, Bibi! Meervoud, van vrouwen en van mannen!

Hier is het artikel uit de Volkskrant op de blog van Bibi in zijn geheel te lezen.
http://www.haarnetwerk.nl/profiles/blogs/seks-moet-weer-van-de-vrouwen

En dit is het artikel van eeuwen geleden in NRC

Een omstreden poster van lingeriezaak Hunkemöller, die levensgroot in de binnenstad van Utrecht heeft gehangen.
Tegen de jarretelfilosofie: hoerige lingerie helpt de emancipatie helemaal niet
Gepubliceerd: 7 april 2007 00:00 | Gewijzigd: 25 september 2007 10:44
Vroeger geloofde ik dat het een teken van bevrijding was, vrouwen die ervoor kiezen om lustobject te zijn. Fout gedacht. Wat ooit bevrijdend en grappig was, is nu door en door commercieel en zelfs gevaarlijk.
Stine Jensen
Ze neemt tweehonderd vierkante meter in beslag en ze draagt een goudkleurige bikini. Deze grote reclamefoto, bestemd voor een winkelpand aan de Oude Gracht in Utrecht, heeft het ongenoegen opgewekt van de ChristenUnie. Reclame maken voor lingerie mag, stelt de ChristenUnie, maar moet de vrouw op deze manier als lustobject in de openbare ruimte worden afgebeeld? De woordvoerder van de lingerieketen ontkende dat de vrouw een lustobject zou zijn en sprak van ‘een mooie vrouw die geniet van een zonnige dag’.
Tot voor kort zou ik mij achter de lingeriewoordvoerder hebben geschaard. Van de neoconservatieve politiek christelijke wind die over Nederland waait, die moeizaam bevochten seksuele normen en waarden met betrekking tot onder meer het homohuwelijk en abortus ter discussie stelt, moet ik niet veel hebben. Een vrouw in een bikini is niet per se onderdrukt en kan even goed lustsubject zijn. Als dochter van een feministische moeder die tot vermoeiens toe benadrukte hoe belangrijk de geestelijke ontwikkeling is, vond ik de ontdekking van het verwaarloosde lichaam als bron voor plezier, verfraaiing en vrouwelijke macht een verademing. Ik zag veel in het lippenstiftfeminisme: feminisme in een aantrekkelijke verpakking. Rolmodellen van zelfstandige, geëmancipeerde vrouwen die hun seksuele onafhankelijkheid voorstaan en dat ook durven te laten zien, waren er begin van dit millennium te over. Zelf viel ik als een blok voor brainbabe Samantha uit Sex & the City, die bijna elke aflevering in haar satijnen slipje, kanten bh en naaldhakken verscheen om de man van haar keuze te verleiden. Ik vond haar slim, verfrissend, bevrijd, charmant, supersexy én geestig: ‘I don’t believe in Republican Parties or Democratic Party, I just believe in parties’.
Ik zag, kortom, het emancipatoire nut van hoerige lingerie in.
Ik heb mij vergist.
Niet de ChristenUnie heeft mij mijn vergissing doen inzien, maar twee andere dames in lingerie, die de afgelopen weken de media beheersten.
Een citaat uit hun werk : ‘„Jij wordt geen Playmate, Heleen. Alleen Playmates krijgen nietjes in hun buik. En een uitklapposter.” „Wat word ik dan? Een bunny? Krijg ik oortjes en zo’n lief, poezelig staartje?” Ik begon te giechelen.’
Op het omslag van Stout. Over flirten, succes, macht, lingerie en erotiek staat een sleutelgat, en wie het boek openslaat ziet een vrouw die haar rode slipje afstroopt tot op haar naaldhakken. In het boek treffen we onder meer aan: The making of the blootfoto voor de Playboy van Heleen. Tevens starring: het schaamhaar van Marlies. Veel lesbisch geflirt tussen Heleen en Marlies. Marlies die met haar vingers de natte lippen van Heleen beroert, Heleen met haar tong de lippen van Marlies raakt, alsof ze gaan tongzoenen. Heel, heel veel lingeriesetjes van Marlies Dekkers. En veel aanprijzingen voor het ‘stoute’ werk van Heleen van Royen, in wier werk veel en geil gewipt wordt buiten de sleur van het huwelijk.
‘Stout’ is een nogal dik uitgevallen reclamefolder in boekvorm die op de huishoudbeurs werd gepresenteerd. Stout-zijn, zo wil de boodschap, is ook weggelegd voor de gewone vrouw. Zie mij, lees mij, begeer mij, koop mij, imiteer mij, schreeuwt het boek.
‘Stout’ betekent meer dan ‘sexy’, zeggen Van Royen en Dekkers. Het betekent ook ambities verwezenlijken, werken, economische onafhankelijkheid. Daar kan ik niets op tegen hebben. Maar wat hebben economische onafhankelijkheid, het playboyproza van Van Royen en de lingeriesetjes van Marlies nu precies met elkaar te maken? Waarom draagt economische onafhankelijkheid een lingeriesetje?
Donderdag 12 april verschijnt de Nederlandse vertaling van Female Chauvinist Pigs. New York Times-journaliste Ariel Levy rekent hierin overtuigend af met de gedachte dat ‘playboy’-bunny spelen vrouwen macht zou geven. Levy noemt in haar boek veel voorbeelden van wat zij noemt de pornoficatie van de Amerikaanse samenleving: de opmars van pornografie in de populaire cultuur. Rolmodellen voor jonge vrouwen zijn Paris Hilton, die beroemd werd omdat er een pornofilmpje op het internet rondslingerde en pornoster Jenna Jameson, die met How to make love like a Pornstar de bestsellerlijsten aanvoerde. Oprah Winfrey droeg ook haar steentje bij aan de ‘erotische bevrijding’ van de vrouw door strippen en paaldanscursussen (‘goed voor de spieren’) aan te prijzen. In het televisieprogramma Girls Gone Wild gaan jonge vrouwen vrijwillig uit de kleren omdat ze een pet van GGW kunnen winnen. Ze hebben ook seks met elkaar voor de camera, aangemoedigd door een menigte mannen. Ze kleden zich als pornosterren en ze dragen een playboykettinkje om hun nek.
Ook Nederland kent zijn bimbo- en pornoficatie. Jonge vrouwen hebben het huidige playboyideaal overgenomen: glad geschoren. In Spuiten en slikken speelde Filemon onlangs mee in een pornofilm; MTV en TMF bieden dagelijks een portie billen en borstenschudden, nog niet zo lang geleden gingen jonge meiden voor Breezers uit de kleren, de doe-het-zelf huis-tuin-en-keukenpornografie neemt toe – met een webcamera zijn de grenzen gauw verlegd.
Ariel Levy is uiteraard niet de eerste feministe die zich drukt maakt om vrouwbeelden in de media. Naomi Wolf wees in The Beauty Myth (1991) er bijvoorbeeld al op dat de cosmetica-industrie en de bladenwereld onrealistische ideaalbeelden van vrouwelijkheid opwerpen. Het verschil met toen is echter dat de ideaalbeelden waaraan vrouwen zich nu in toenemende spiegelen uit de porno-industrie komen. En vrouwen gaan zelfs onder het mes om er op te lijken: een nieuwe generatie vrouwen en tienermeisjes laat hun schaamlippen verkleinen en hun borsten volproppen met implantaten.
Feministische zusters bestaan niet meer, er zijn alleen nog maar siliconenzusters.
Levy signaleert de opmars van de ‘female chauvinist pig’, de vrouw die zichzelf tot lustobject maakt. Ze ziet er niet alleen uit als een karikatuur van vrouwelijke seksualiteit, maar is net als de ‘male chauvinist pig’ seksistisch. Ze beziet zichzelf en andere vrouwen als ‘consumptieartikel’ en verafschuwt vrouwen die een ‘meisjemeisje’ willen zijn. Ze gedraagt zich mannelijk, gaat veel met mannen om, waardoor ze als een soort ‘ere-man’ figureert (een ‘loop-hole-woman’ noemt Levy dat). Ze doet alsof ze mannen snapt, weet wat die willen, en ze praat met ze mee. Ze ontwikkelt vrouwenhaat – ‘niet aanstellen, werken!’ Dat veel pornobedrijven door vrouwen worden gerund is dan ook, aldus Levy, schijnemancipatie: creatieve of originele beelden van vrouwelijke seksualiteit heeft het niet opgeleverd.
Wat ooit bevrijdend en grappig was, is nu door en door commercieel, en zelfs gevaarlijk. Het leidt tot psychische beschadigingen, seksueel riskant gedrag met een toename van overdraagbare ziekten, en uiteindelijk ook zelfverminking. Zie bijvoorbeeld de Nederlandse documentaire Beperkt houdbaar (2007) van Sunny Bergman. Daarin wijst zij op de gevaren van de cosmetica-industrie en de plastische chirurgie. In een opmerkelijke scène gaat de maakster zelf met haar benen wijd. ‘You’re a candidate’, horen we de plastisch chirurg zeggen. En om alle operaties uit te voeren (verkleining van schaamlippen, schaamheuvel slanker maken) zal ze een flinke som geld moeten neertellen. Ze laat daarbij haar erogene zones afsnijden. Wie te berde brengt dat, anders dan in Afrika, de vrouwen in het Westen de besnijdenis uit ‘vrije wil’ doen, vergeet dat de ‘vrije wil’ nogal zwak kan zijn. Hoe ‘vrij’ is de wil van een onzekere tiener dat er graag bij wil horen (in dit geval: door op een pornoster te lijken)?
In al deze gevallen gaat het om de relatie tussen beeldvorming en werkelijkheid. Flauberts Madame Bovary was een van de eerste literaire slachtoffers van de beeldvorming. Ze las uren in damesblaadjes en romannetjes over de nieuwste mode en de mooiste liefdesavonturen. Zo wilde ze ontsnappen aan middelmatige gevoelens. Als ze beseft hoe groot de discrepantie tussen de verbeelding en de werkelijkheid is, raakt ze steeds gedeprimeerder. Het contrast is zo groot dat ze zichzelf van haar leven berooft.
In deze tijd lijkt het gat tussen verbeelding en werkelijkheid gedicht: het ideaal is te koop. Het probleem is dat de ideaalbeelden waaraan vrouwen zich spiegelen gemanipuleerd zijn. In de foto’s van (naakt)modellen in vrouwentijdschriften en Playboy zijn schaamlippen weggeretoucheerd en de vagina is praktisch verdwenen. De gemanipuleerde beelden beïnvloeden vrouwen en grijpen in de werkelijkheid in. Life follows porn. Ook ‘Stout’ is in dit opzicht niet onschuldig. Marlies en Heleen presenteren zich als de softpornoster-next door: ze werpen zich op als je beste vriendin (wie stout is, is niet alleen) die je zullen helpen met het uitzoeken van de juiste string en bh. Je hoeft voor je bevrijding alleen maar naar een winkel van Marlies te rennen, want ‘macht en succes = flirten, erotiek en lingerie’ – zie hier de Nederlandse commerciële variant van de Amerikaanse droom.
Sommige journalisten vonden Stout helemaal niet ‘stout’ en spraken zelfs van ‘het nieuwe burgerlijk’ (zoals Aaf Brandt Corstius in nrc.next). Anderen prezen de timing van het boek; te midden van een nieuwe christelijke wind die over Nederland waait, met veel vrouwonvriendelijke elementen in het regeerakkoord, kon het geen kwaad als eens wat meer vrouwen de stoute schoenen aantrekken – ‘deze vrouwen hebben de tijdsgeest beter te pakken dan de opstellers van het regeerakkkoord’, aldus columniste Elsbeth Etty in deze krant. Ik zie het anders: ‘Stout’ is geen progressief boek. Het is een door-en-door commercieel boek dat de opmars van de platte bimbocultuur en de pornoficatie in Nederland inluidt. Het omarmt het playboyideaal van konijntjes, en daar past de flirterige bijna-seks tussen twee heteroseksuele vrouwen ook in. Het bejubelen van ‘werken’ krijgt akelige trekken van ‘sekswerken’, zoals het ‘bevrijdende’ poseren voor Playboy net als Heleen van Royen.
Wie moppert over vrouwen die er zelf voor kiezen om lekker stout te zijn in hun lingerie, is al gauw een tutje of een conservatief. Ook ik wil liever geen moraalridder zijn. Normen en waarden? Bah! Maar wie normen en waarden aan de commercie overlaat, belandt in bimboland. Zo zeggen Van Royen en Dekkers het zelf: „Het begon allemaal met een rode Valentijnstring. Dat is dan gelijk in een notendop de filosofie van Marlies en mij: de meeste goede dingen in het leven beginnen met een rode string. Een rode jarretel mag ook.”
De eerste Nederlandse Female Chauvinist Pigs, die hun seksualiteit als commercieel goed inzetten onder het mom van ‘emancipatie’ en ‘bevrijding’, zijn opgestaan en presenteren hun jarretelfilosofie op de huishoudbeurs.
Van de rode string is de stap naar de ‘correctie’ (lees: verminking) van de schaamlippen niet ver.
Ik heb mij vergist. Over die goudkleurige bikini geef ik de ChristenUnie gelijk.
Docent literatuurwetenschap aan de Vrije Universiteit. Na de zomer verschijnt ‘Goddelijke brulapen’, een bundel essays over mannelijkheid en vrouwelijkheid.

zaterdag 3 april 2010

Herstart...

donderdag 9 april 2009

I don't want the world to see me...

zondag 22 maart 2009

Howlin' Wolf

zaterdag 28 februari 2009

Voor Renate

dinsdag 24 februari 2009

Fundamentalisten

woensdag 11 februari 2009

Feminisme 3.0

Lupo's Lijst